అన్నట్టు నా పేరు. స్వాతి. నేను 3 ఇయర్స్ నుండి అసేంచర్ లో టీంలీడ్ గా వర్క్ చేస్తున్నాను.
తప్పేదిలేక శ్రీధర్ కు కాల్ చేశాను. రింగ్ అవుతోంది..... హలో స్వాతి.. ఏమైంది...ఈ టైంలో కాల్ చేశావ్ అన్నాడు శ్రీధర్నా. తనకు పరిస్థితి అర్థం అయ్యేలా చెప్పాను.
సరే ఇప్పుడే వస్తాను. నువు టెన్షన్ పడొద్దని చెప్పి కాల్ కట్ చేశాడు. నేను అలాగే మొబైల్ చూసుకుంటూ నిల్చున్నాను. ఇంతలో ప్రేమ్ నుండి మెసేజ్ వచ్చింది. హే హాయ్. ఈరోజు ఆఫీస్ నుండి లేటుగా బయల్దేరావంట. సందీప్ చెప్పాడు. నీ డ్రాపింగ్ వేహికల్ కూడ్ రాలేదంట. ఏదైనా ప్రాబ్లమ్ వుంటే ప్లీజ్ ఇన్ఫాంచెయ్యి. అని.
ప్రేమ్ మా ఆఫీసులో కలీగ్అం. అతనంటే ఆఫీస్ లో అందరికీ ఇష్టం ఒక్క నాకు తప్ప. అతను అందరితో క్లోజ్ గా వుంటాడు. అందరూ అతని చుట్టే తిరుగుతుంటారు. మనిషి చూడ్డానికి చాలా బాగుంటాడని అందరూ అంటుంటారు. నేను మాత్రం అస్సలు పట్టించుకోను. అందరూ చెప్పేది ఒక్కటే. అతనికి హెల్పింగ్ నేచర్ ఎక్కువ. ఎప్పుడూ నవ్వుతూ మాట్లాడుతుంటాడని. కానీ నాకెందుకో అస్సలిష్టం వుండదు అతని కలుపుగోలుతనమంటే.
ఎదురుగా బైక్ సౌండ్ వస్తోంది. హమ్మయ్యా వచ్చేశావా. చాలా టెన్షన్ గా వుంది. త్వరగా పోనివ్వు అంటూ బైక్ ఎక్కేశాను. అలా మాట్లాడుకుంటూ షార్ట్ రూట్ అయితే దగ్గరని ఆ దారినుండి వెళ్తున్నాము.
సడన్ గా ఎవరో ఒక బ్యాచ్ మూడు బైక్ లు ఆపుకొని ఏదో మాట్లాడుకుంటూ కనిపించారు. మమ్మల్ని చూడగానే రోడ్డుకు అడ్డంగా వచ్చి బైక్ ని ఆపేశారు. నాకు ఒక్కసారిగా గుండె ఆగినంత పనైంది. ఎక్కడి నుండి వస్తున్నారని అడిగాడు ఆగ్యాంగ్ లోని ఒకడు శ్రీధర్ని. ఈమెకు ఆఫీస్ లేటైతే డ్రాప్ చేయడానికెళ్తున్నాను అన్నాడు. సరే సరే నువ్వెళ్ళు మేము డ్రాప్ చేస్తామని అన్నారు. నేను వెంటనే పిచ్చి పచ్చిగా వుందా.. మర్యాదగ అడ్డు తప్పుకోండి. లేదంటే పోలీసులకు కాల్ చేస్తానని అన్నాను. నన్ను చెంపమీద గట్టిగా కొట్టి చెయ్యి పట్టుకొని కిందకు లాగేశారు. నీకు బతకాలని ఆశవుంటే మూసుకొని బయలుదేరు ఇక్కడినుండి అన్నారు శ్రీధర్ తో.
నీకేంకాదు... నేనిప్పుడే వెళ్లి పోలీసులను తీసుకొస్తా అంటూ ఏడుస్తూ నన్నొంటరిగా అక్కడే వదిలేసి వెళ్లిపోయాడు.
ఇక నాకు చావటం తప్ప వేరే దారి కనిపించట్లేదు. ఈమృగాలచేతికి చిక్కటం కంటే అదే చాలా బెటర్ అనుకొని నా బ్యాగులో వున్న నెయిల్ కటర్ తీసుకొని పొడుచకోబోయాను. ఇంతలో వారిలో ఒకడు చేతిని గట్టిగా పట్టుకొని... అంత తొందరదేనికి.. ఆగు కాసేపు అని నవ్వటం మొదలెట్టడు.
వారిలో ఒకడు.. ఈరోడ్డు మీద ఎక్కవ సేపుంటే ఎవరైనా వస్తారు. ముందు పక్కకు తీసుకెళ్దాం అన్నాడు...
అలా అంటూండగానే ఏదో బైక్ చాలా ఫాస్ట్ గా మావైపే వచ్చి ఆగింది...
ఒక్క క్షణంలో పోయే నా ప్రాణాన్ని పట్టి లాగి నాకు తిరిగి ఇచ్చినట్టయ్యింది. నేను వెంటనే బిగ్గరగా... ప్రేమ్ మ్ మ్... అంటు అరచి ఏడ్వటం మొదలెట్టాను.
కళ్ళలో నిండిన నీటిలో కూడా తన కళ్ళు నిప్పు కనికళ్ళా కనిపిస్తున్నాయి. భయ్యా తప్పు చేస్తున్నారు. మంచిగా చెప్తున్నాను మమ్మల్ని వదిలేయండి. అన్నాడు.
నీకు బతకాలని లేకపోతే తీసుకెళ్ళటానికి ట్రైచెయ్యి అన్నారు.
నన్ను చంపే ధైర్యం మీలో ఒక్కరి కళ్ళలో కూడా కనబడట్లేదు గానీ, నన్నెక్కువ విసిగించకుండా బయలుదేరండి అన్నాడు. అంతలో వాళ్ళలో ఒకడు.. వద్దురా పోదాం పద. మనం చేస్తోంది తప్పేమోరా అన్నడు.. అవునురా అని ఇంకోడు పలికాడు.
ఇంతలో ఇంకొకడు..రేయ్ వీడు ఒక్కడున్నాడు. మనమేంట్రా వీడికి భయపడేది. అన్నాడు.
ఇప్పుడు నేను చెప్తున్నాను వినండి...
ఇంతకు ముందు ఇలాగే నా గీతకు జరిగినప్పుడు కాపాడుకోడానికి నేను లేను. ఇప్పుడు తనను చూస్తూ చావలేక బతుకుతున్నాను. ఆబాధ నానరాలను తెంపుతోంటే ఏంచేయాలో తెలీక కుమిలి కుమిలి ఏడుస్తూ నరకయాతన అనుభవిస్తున్నాను. మళ్లీ అలా నాకు తెలిసి తెలిసి ఇంకెకవరికీ జరుగకూడదని, అలాంటి పరిస్థితుల్లోని వారిని కాపాడేసమయంలో నా ప్రాణానికి ఏంజరిగినా పర్వాలేదని ఫిక్స్ అయ్యున్నాను. సరిగ్గా ఇప్పుడు మీరు దొరికారు. మీకు ఆలోచించుకోడాని రెండేనిముషాలు ఇస్తున్నా.... అన్నాడు ప్రేమ్.
అంతే... అక్కడినుండి మెల్లగా జారుకున్నారు అందరూ.
అప్పుడర్థమైంది స్వాతికి ప్రేమ్ ని అందరూ ఎందుకు ఇష్టపడుతారో. ఐయామ్ ఎక్స్ ట్రీంలీ సారీ ప్రేమ్ అని ఏడుస్తూ కౌగిలించుకోబోయింది.
అతను ఆగమని సైగచేసి బండి ఎక్కమని చూపించాడు.
బైక్ ఎక్కి,... గీతకు ఇప్పుడెలావుంది.. తనని ఓ సారి చూడాలనుంది ప్రేమ్ అని అడిగాను.
తను-ఆటాపిక్ వదిలెయ్ ప్లీజ్... అన్నాడు.
ప్లీజ్ ప్రేమ్.. చాలా బాధేస్తోంది. పాపం తను... ప్లీజ్ అని అడిగాను.
క్యూర్వెల్ హాస్పిటల్ కి వెళ్ళి డాక్టర్ ప్రీతమ్ అని వుంటారు. అతనిని కలువు. గీతను చూపిస్తారు. అన్నాడు.
ఆరోజు రాత్రి నాకస్సలు నిద్ర పట్టలేదు. ఎప్పుడెప్పుడు గీతను చూస్తానా అని ఆలోచిస్తూ వుండిపోయాను.
మరుసటిరోజు ఆఫీసుకు లీవ్ పెట్టేసి ప్రేమ్ చెప్పిన హాస్పిటల్ కు చేరుకున్నాను. అతను చెప్పిన డాక్టరును కలిసి గీతను చూడాలి అని అడిగాను.
అప్పుడు డాక్టర్ ఆశ్చర్యంగా చూసి, ఎందుకు. అసలు మీరెవరు అని అడిగారు. ఏంచెప్పాలో అర్థంకాక వాళ్ళ ఫ్రెండుని అని చెప్పాను. లెఫ్టుకి తిరిగి స్ట్రైటుగా వెళ్లి అక్కడ రామన్న అని వుంటాడు. అతనిని అడగండి అనిచెప్పి వెళ్లిపోయాడు డాక్టర్ .
నేను వెళ్లి రామన్నను గీతను చూడాలి అన్నాను. రండి అని ఒకరూములోకి తీసుకెళ్ళాడు. అదేంటి ఈరూములోకి తీసుకొచ్చావ్ అని అడిగేలోపే... ఎదురుగా ఉన్న ఒక అరను లాగి ఇదుగో చూడండి ఈమే గీత అన్నాడు....
ఒక్కసారిగా నాగుండెనెవరో గట్టిగా పొడిచినంత బాధయ్యింది. కన్నీళ్ళతో వెంటనే బయటకొచ్చేశాను...
ప్రేమ్ కు ఫోన్ చేశాను. ఆమె చని పోయి రెండు నెలలవుతోంది. కేసు ఇన్వెస్టిగేషన్ లో వుంది. అందుకే మార్చురీలోనే వుంచారు అని బాధతో మాట్లాడలేక కాల్ కట్ చేసేశాడు ప్రేమ్.........
ఇంత బాధలో కూడా అందరితోనూ నవ్వుతూ సరదాగా వుండే ఈ ప్రేమ్ గురించి ఎంత తప్పుగా అనుకున్నానో అని బాధపడుతూ ఇంటికి పయనమయ్యాను.
రచన : వంశీకృష్ణ కాసులనాటి
No comments:
Post a Comment